In 1998 ging er een schokgolf door metal-land. Zo hard en meedogenloos als System Of A Down had het genre namelijk zelden geklonken. De vlijmscherpe staccato gitaarriffs waren weliswaar niet zo heel origineel maar de energie die de band uitstraalde was ongekend. De plaat was een groot succes en bezorgde de Amerikanen onder andere het voorprogramma van Slayer en een optreden op het wereldberoemde Ozzfest-festival. Dit bezegelde het succes definitief. Nu is er dan de lang verwachte opvolger Toxicity. Waar de sound weliswaar grotendeels hetzelfde is gebleven, zijn de nummers echter nog extremer geworden. System Of A Down blinkt uit in het schrijven van op het eerste gehoor chaotische nummers waarbij beukende gitaren plotsklaps afgewisseld worden met emotionele, bijna ballad-achtige, passages. Als een van de weinige bands in het nu-metal-tijdperk behoudt System Of A Down een vreemd, maar duidelijk eigen gezicht en stippelt de band haar muzikale lijnen niet uit op grond van commerciële overwegingen. Desondanks lijkt succes ook voor Toxicity bij voorbaat al verzekerd. (RWK)