Het ongetitelde Sugar Ray is inmiddels het vierde album van deze vijfkoppige band uit Californië, die in 1998 een wereldwijde hit scoorde met Fly. Doorgebroken in Europa is de band echter nooit, maar misschien gaat dat nu lukken met de huidige opvolger. Het album begint met kraakheldere punkpop in de traditie van Weezer, Wheatus en onze eigen Travoltas: snelle metalriffs, beukende beats en zonnige close harmony zang waarvan je trek in een ijsje krijgt. Deze eerste vijf nummers zijn stuk voor stuk juweeltjes, met als hoogtepunt het nummer Satellites. Op het tweede deel van het album raakt de band een beetje van de wijs en gaat zich te buiten aan allerlei stijlbreuken zoals Ours en Stay On, die klinken als een gemiddelde boyband. Just A Little, inclusief slide-gitaar (!) en Disasterpiece doen een onbegrijpelijke gooi richting stadion rock, waar je als punkpopper een vieze smaak van in je mond krijgt. Echter, dankzij het feit dat de nummers zo goed in elkaar zitten en de onweerstaanbare eerste helft, krijgt Sugar Ray van mij nog geen rode kaart. (BP)_