De eerste keer dat de term 'Blues' te lezen was op een stuk bladmuziek was rond 1912. Vermoedelijk was deze vorm van zwarte Amerikaanse volksmuziek toen al zo'n 30 jaar oud. Men kan het specifieke karakter van de blues natuurlijk uitleggen aan de hand van allerlei technische zaken, zoals bepaalde akkoordschema's en de karakteristieke 'blue notes'. Belangrijker is het echter om te begrijpen dat de blues een bepaalde houding of mentaliteit weergeeft, waarbij de term 'blue' verwijst naar gevoelens van melancholie of depressie. Het spelen van de blues is dan ook niet een vaardigheid die je je zomaar eigen kunt maken; je moet er als het ware de 'blues' voor hebben. Wanneer gevestigde blanke componisten met degelijke klassieke opleidingen zich verdiepen in de 'blues' is het resultaat soms eerder ironisch dan melancholisch. Zo ging David Dramm in zijn "Otis plays Arnold" aan de slag met een "Klavierstück" van Schönberg, waarbij de atonale harmonieën door maar kleine verschuivingen ineens veranderen in prachtige bluesakkoorden. Theo Loevendie laat in "The barpianist" horen hoe een vastberaden pianist probeert boven het geklets van de massa uit te komen. Deze en soortgelijke werken zijn te beluisteren op de cd "Blues for piano" van Marcel Worms. Het programma bevat eveneens werken van ondermeer Mauricio Kagel, Guus Janssen, Louis Andriessen, Michael Finnissy en Misha Mengelberg. (H.J.)_