Een prelude is een inleiding op iets anders. Bij Bach is een prelude meestal een voorspel voor een fuga. Pas bij Chopin is de prelude een op zichzelf staand genre geworden. Meestal zijn ze beknopt, waardoor ze nog steeds de suggestie wekken een inleiding te zijn op iets anders. Maar waar preluderen deze korte impressies op? Kennelijk op datgene wat had kunnen zijn, wanneer Chopin deze schetsen verder had uitgewerkt. Ook bij Debussy is het moeilijk aan te geven wat een prelude nu precies is. Zijn preludes geven een bepaalde impressie, maar van een programmatische uitbeelding alla Richard Strauss is geen sprake. De titels van zijn preludes, zoals "Danseuses de Delphes" of "Voiles" staan dan ook niet aan het begin vermeld, maar helemaal aan het eind, waardoor het een soort 'afterthoughts' zijn. Bij een titel als "Voiles" is zelfs niet duidelijk of het om sluiers gaat of om zeilen. Merkwaardig genoeg is juist deze vage benoeming de meest treffende typering die men kan bedenken voor het zwevende karakter van deze muziek. Menigeen heeft zich afgevraagd waar de schilderingen die Debussy evoceert het beste mee vergeleken kunnen worden: met de schilderkunst van het impressionisme of met het symbolisme. Zo roept bijvoorbeeld het majestueuze "La cathédrale engloutie" associaties op met de talloze kathedraalschilderingen van Monet. Debussy ontleende het beeld van een verzonken kathedraal aan een legende. Vanwege deze geheimzinnige achtergrond roept de muziek ook associaties op met de suggestieve schilderijen van symbolistische schilder Böcklin (wiens "Dodeneiland" ooit in muziek is omgezet door Rachmaninov). Debussy's eerste boek met "Préludes" zijn verschenen in een uitvoering van Maurizio Pollini. Deze cd bevat ook een uitvoering van "L'isle joyeuse". (H.J.)_