De bijdrage van Edvard Grieg (1843-1907) aan het kamermuziekrepertoire is eigenlijk maar heel bescheiden. Naast enkele sonates zijn er slechts twee strijkkwartetten, waarvan er een dan ook nog eens onvoltooid is gebleven. Het is onduidelijk waarom Grieg zo weinig interesse in dit genre had. Wellicht achtte hij het te weinig geschikt om als vehikel te dienen voor de nationale Noorse stijl die hij wenste te propageren, en vond hij dat liederen, toneelmuziek en karakterstukken daarvoor geschikter waren. De compositie van zijn "Strijkkwartet nr.1" nam enkele jaren in beslag. Opvallend is dat het stuk een centraal thema heeft, dat in alle vier de delen voorkomt, zij het niet overal even prominent. Met dit aan een eigen lied op tekst van Ibsen ontleende thema, wilde Grieg van zijn kwartet een cyclisch geheel maken. Het belang van de thematiek voor het werk als geheel is nogal groot, want Grieg lijkt in de gebruikelijke meerstemmige verwerking totaal niet geïnteresseerd te zijn geweest. Het geheel is uitgesproken homofoon van karakter, waaraan de orkestrale behandeling van de instrumenten, met veel dubbelgrepen en tremoli, ook nog bijdraagt. In 1891 begon Grieg aan zijn "Strijkkwartet nr.2", waarvan hij aanvankelijk slechts twee delen afmaakte. Hoewel hij in later jaren steeds aangaf het stuk te willen voltooien, is het daar niet meer van gekomen. Op deze uitvoering van het Chilingirian Quartet klinkt echter voltooiing, gebaseerd op de schetsen van het derde en vierde deel. Deze onderneming is heel aardig gelukt, al kan dit stuk als geheel toch niet aan zijn voorganger tippen. (JvG)_