Ondanks het succes spreekt de Engelse groep Jamiroquai nauwelijks tot de verbeelding. Op de muziek valt weinig aan te merken. Al sinds het debuut Emergency On Planet Earth in 1993 maakt Jamiroquai een feilloze mix van house en de soul uit de jaren zeventig, waarbij vooral de funk van Stevie Wonder een in het oor springende referentie is. De zanger (die met de bontmuts) doet het aardig op MTV maar weinigen zullen hem herkennen als ze hem tegenkomen op straat, en nog minder mensen zullen zijn naam kennen (Jason Kay). De groep is merkbaar ontsproten uit de dance-cultuur waar de mensen achter de muziek doorgaans een zekere anonimiteit bewaren. Erg vreemd is het dus niet dat Jamiroquai , ondanks een paar flinke hits, nooit de echte megastatus heeft weten te bereiken. Met A Funk Odyssey zal de groep waarschijnlijk weinig nieuwe fans aan zich weten te binden. Het is opnieuw een kwalitatief hoogwaardige plaat, maar zelfs na een aantal draaibeurten is er geen 'killertrack' als bijvoorbeeld Deeper Underground te ontdekken. De muziek luistert als vanouds lekker weg, maar de vrijblijvendheid die altijd al aanwezig was, dreigt de overhand te krijgen. Het wordt tijd dat Jamiroquai zichzelf opnieuw uitvindt anders zal de groep bij een hoop mensen haar krediet verspelen. (MS)