De roem van Florent Schmitt (1870-1954) is eigenlijk altijd tegelijk bescheiden maar consistent geweest; hij werd nooit echt bekend, maar hij is evenmin ooit volkomen vergeten. Schmitt, afkomstig uit de Elzas, was een opmerkelijk figuur. Hij sloot zijn studie in Parijs af met het behalen van de prestigieuze 'Prix de Rome', die hij overigens pas bij zijn vierde poging wist te winnen, om vervolgens de bijbehorende studietijd in Rome voornamelijk te besteden aan Europese reizen, tot ergernis van de directie van het Parijse conservatorium. In later jaren behoorde hij tot het Franse establishment, waarvan zijn verkiezing in het Institut de France in 1936 getuigt. Schmitt was een hartstochtelijk verdediger van nieuwe muzikale stijlen en een fervente aanhanger van onder meer Ravel, Hindemith en Stravinsky. In zijn eigen muziek was hij tweeslachtiger: zijn stijl lijkt soms nogal behoudend en schatplichtig aan Franck en Wagner, om af en toe weer veel meer aan Ravel en Satie te herinneren. Het Lied et scherzo op.54 voor hoorn en negen blazers uit 1910 is een voorbeeld van Schmitts weelderige post-romantische stijl. Veel meer in de lijn van Ravel en Roussel ligt de Suite en rocaille op.84 voor fluit, strijktrio en harp. In dit vierdelige, een klein kwartier durende werk heeft Schmitt zich duidelijk laten beïnvloeden door de neo-classicistische stroming. A tour d'anches op.97 voor hobo, klarinet, fagot en piano is qua omvang en opzet identiek, maar over het geheel genomen klinkt hier een wat bitser idioom. Een wat gematigder toon overheerst in het Blaaskwintet 'Chants alizés' op.125. Bijgestaan door verschillende instrumentalisten voert het Blaaskwintet Praag deze stukken prima uit, daarmee een fraaie bijdrage leverend aan de discografie van deze merkwaardige figuur. (JvG)_