Bob Dylan heeft zo'n indrukwekkende staat van dienst in de popmuziek dat we iedere nieuwe release van de man mogen beschouwen als een prettige bonus. Toch weet de oude bard af en toe nog in positieve zin te verrassen, zoals met het album Time Out Of Mind uit 1997, dat door de critici werd onthaald als een relevant werkstuk. Op die plaat horen we Dylan die, in een zeldzaam bespiegelende bui, de verschillende facetten van het ouder worden bezingt. Ook de opvolger, Love And Theft, is zeker geen slechte plaat. Dylans midlifecrisis is zo te horen voorbij. De plaat ademt een prettige laidback sfeer uit en Dylan heeft het hoorbaar naar zijn zin met het zingen van twaalf nieuwe liedjes in het rockabilly-, country- en zelfs jazzidioom. Af en toe doet de muziek sterk denken aan die van J.J.Cale al blijft de krakende zang van Dylan uit duizenden herkenbaar. Het spelplezier van de prima begeleidingsband maakt aanvankelijk minstens zo veel indruk als de compositorische diepgang van de liedjes. Een welkome kennismaking met deze onvermoede luchtige kant van de zanger. Met de mooie afsluiter Sugar Baby bewijst hij op de valreep dat hij nog steeds in staat is tot het schrijven van tijdloze evergreens. Ook leuk: eindelijk horen we Dylans versie van Mississippi, waar protégé Sheryl Crow al eerder een verdienstelijke versie van maakte. (MS)