Elliott Carter (1908) geldt als de nestor van de moderne Amerikaanse muziek. Het is maar goed dat hij op hoge leeftijd nog steeds actief is, want het heeft lang geduurd voor hij zijn eigen stijl vond. In zijn jeugd interesseerde hij zich sterk voor de experimentele muziek van Ives en Varèse. Niettemin volgde hij, zoals zoveel Amerikaanse componisten, een degelijke neoklassieke opleiding bij Nadia Boulanger in Parijs. Toch bleek de neoklassieke eenvoud hem niet te liggen. Pas na de tweede wereldoorlog vond hij een eigen taal met gedurfde meester-werken als de "Pianosonate" (1946) en de "Cellosonate" (1948). Carter ontwikkelde een stijl die enerzijds complex en abstract is, maar die anderzijds weet te overrompelen door een enorme vitaliteit. Carter zou in de loop van de tijd diverse belangrijke werken schrijven, waaronder de "Concerto for orchestra" en "A symphony of three orchestras". Met name de jaren '90 bleken bijzonder vruchtbaar te zijn. In deze periode begon hij niet alleen aan zijn eerste opera, maar werkte hij tevens aan zijn grote orkestwerk "Symphonia: Sum fluxae pretium spei". Het laatst genoemde werk werd geïnspireerd door een lang gedicht van de 17e eeuwse dichter Richard Crashaw, waarin de fantasie van de kunstenaar wordt vergeleken met een zeepbel, als metafoor van het bonte en wisselvallige bestaan. De "Symphonia" uit 1993-1996 verscheen voor het eerst op cd in een uitvoering van het BBC Symphony Orchestra onder leiding van Oliver Knussen. In een persoonlijke toelichting beschrijft componist en dirigent Knussen de voorbeeldfunctie die Carter voor hem heeft gehad. De cd bevat tevens de eerste opname van het "Clarinet concerto" uit 1996. Dit concert wordt gespeeld door Michael Colllins, met begeleiding van de London Sinfonietta. (H.J.)_