Zanger/gitarist Gary Moore (1952) begon onder invloed van Britse bluesmannen als Eric Clapton en Peter Green (Fleetwood Mac) gitaar te spelen. In de jaren zeventig en tachtig speelde hij in bands als Thin Lizzy en maakte hij een aantal hardrock albums. In 1990 beleefde hij zijn grootste succes met het album Still Got The Blues en de gelijknamige single. De muziek op het album Scars (2002) klinkt als een combinatie van al het voorgaande. Het is zeer krachtige rockblues die doet terugdenken aan Fleetwood Mac, Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan en het ultieme ‘powertrio’ Cream. Moore kreeg hierbij hulp van bassist Cass Lewis (ex-Skunk Anansie) en drummer Darrin Mooney (Primal Scream). Opnieuw laat hij horen dat hij een prima zanger is, maar dat vooral zijn gitaarspel nog steeds formidabel is. De beste nummers op dit sterke revanchealbum zijn Wasn’t Born In Chicago, het Hendrix-achtige World Of Confusion en de typische Moore-ballad Just Can’t Let Go. (MvP)