Leonard Bernstein (1918-1990) was zonder twijfel een van de beroemdste dirigenten van de twintigste eeuw. Met zijn flamboyante stijl en extraverte emotionaliteit wist hij orkesten tot fenomenale prestaties te inspireren, al sloeg hij door datzelfde enthousiasme ook wel eens de plank mis. Bernsteins ambities reikten echter verder dan dirigeren: hij wilde ook componeren. Zijn grootste roem op dat gebied haalde hij met zijn musicals, waarvan West Side Story een klassieker is geworden. Het is dan ook geen wonder dat op deze Naxos-cd uit de reeks American Classics plaats is ingeruimd voor de Symfonische dansen uit West Side Story, een door Bernstein in 1961 vervaardigd arrangement. In 1956, een jaar voor de première van West Side Story, beleefde Bernsteins Candide de eerste voorstelling. Dit werk is een soort kruising tussen een operette en een musical, losjes gebaseerd op het gelijknamige boek van Voltaire. De korte Ouverture is een bruisend geheel, waarin verschillende melodieën uit het geheel de revue passeren. Bernstein wilde echter niet alleen populaire muziek schrijven, maar ook serieuze werken voor de concertzaal. Een voorbeeld daarvan is de Symfonie nr.2 ‘The age of anxiety’, die in 1949 ten doop werd gehouden. De titel verwijst naar de gelijknamige bundel van de dichter Auden, die daarin de bewustwording van vier mensen in een café beschreef. Bernstein vertaalde dit naar een tweedelige opzet. Het eerste deel valt uiteen in een proloog en twee delen, respectievelijk ‘The seven ages’ en ‘The seven stages’, waarin de karakters van de vier hoofdpersonen worden geschetst. Hun ontwikkeling staat vervolgens centraal in het tweede deel, waar deze nader wordt uitgewerkt in drie delen: ‘The dirge’, ‘The masque’ en ‘The epilogue’. Opvallend aan het stuk is de prominente rol voor de piano, die het geheel eerder tot een concert dan een orkestsymfonie maakt. Over Bernsteins serieuze muziek lopen de meningen nogal uiteen. Deze symfonie weerspiegelt die tweespalt: het is weliswaar een afwisselend en sprankelend geheel, maar de spanning zakt ook wel eens weg en het geheel valt moeilijk als een serieuze tegenhanger voor Audens proza te zien. In ieder geval zorgen pianist Jean Louis Steuerman en het Florida Philharmonic Orchestra, geleid door James Judd, ervoor dat de sterke kanten van deze muziek effectief voor het voetlicht komen. (JvG)