Leonardo Balada (*1933) werd geboren in Barcelona en studeerde aldaar aan het Conservatorio del Liceu. Hij vervolgde zijn studie aan de Juilliard School in New York en nam verder nog lessen van Persichetti en Copland. Na zijn opleiding was het hem duidelijk dat hij een middenweg wilde zoeken tussen het serialisme en het neo-classicisme, die volgens hem de voornaamste stromingen waren rond 1960. Balada zocht naar een middenweg die oud met nieuw zou vermengen. Sardana (1979) is daarvan een voorbeeld. Het stuk is gebaseerd op de traditie van de sardana, de nationale dans van Catalonië. Deze dans wordt traditioneel gespeeld door een ensemble van tien blazers en contrabas, de 'cobla'. In dit eendelige orkestwerk van ruim een kwartier wordt een dualiteit geschapen door een deel van de koper- en houtblazers de rol van de 'cobla' toe te wijzen, terwijl de rest van het orkest, met name de strijkers, het aandeel van het dansende volk voor zich neemt. Ook in het Vioolconcert nr.1 is de thematiek gebaseerd op Catalaanse volksmuziek. In het eerste deel krijgt dat de vorm van een soort omgekeerde variatiereeks: begonnen wordt met een zeer verhulde, gecompliceerde bewerking, die geleidelijk uitmondt in de originele gestalte van de gebruikte melodie. Catalaanse melodieën spelen eveneens een rol in de tryptiek Folk Dreams, geschreven in de jaren 1994-1998, zij het niet de hoofdrol, want in de hoekdelen verwerkte Balada andere nationale thema's. In het eerste deel is dat een Letse melodie - als zodanig nauwelijks te herkennen - en in het laatste deel zijn het verschillende, soms zeer letterlijk aangehaalde Ierse liederen. Balada's muziek is over het geheel genomen zeer toegankelijk; het middendeel van het Vioolconcert roept bijna Respighi in herinnering. Het Barcelona Symfonie Orkest zorgt onder leiding van dirigent Matthias Aeschbacher en met violist Andrés Cárdenes voor goede uitvoeringen. (JvG)