Bluesrocker Walter Trout timmert al heel wat jaartjes aan de weg. Eerst als 'sideman' van illustere bluesartiesten als John Lee Hooker, John Mayall en Joe Tex en vanaf 1990 als soloartiest. In het kielzog van populaire bluesartiesten als Robert Cray en Jeff Healey leek hij zelfs even de overstap naar de 'mainstream' te kunnen maken, getuige het optreden dat hij gaf op Pinkpop 1991. Echt doorgebroken is hij nooit maar voor de fanatieke bluesliefhebber blijft Walter Trout een grote naam. Op Go The Distance horen we Walter Trout zoals we hem al jaren kennen. En dat betekent lekkere vette shuffles en vooral veel spetterende gitaarsoli . Halverwege neemt hij wat gas terug met het soulvolle Faithful en horen we zelfs een accordeon voorbijkomen. In Bugle Billy, een ingetogen nummer in de stijl van John Hiatt, toont Walter zich een meer dan verdienstelijk zanger. Deze uitstapjes zorgen er uiteindelijk voor dat Go The Distance meer is geworden dan de zoveelste bluesplaat. Dat Walter zich inmiddels heeft afgekeerd van het commerciële circus leren we in het kritische I Don't Want My MTV. (MS)