Hoewel George Enescu (1881-1955) eigenlijk een zeer kosmopolitisch ingesteld componist was, staat hij vooral als een Roemeens nationalist te boek. De twee Roemeense rapsodieën van Enescu zijn hiervoor verantwoordelijk. De in Roemenië geboren Enescu studeerde eerst in Wenen, waar hij al op 12-jarige leeftijd zijn diploma behaalde. Vervolgens nam hij de ongebruikelijke stap zijn opleiding voort te zetten in Parijs, waar hij leerling werd van Fauré en Massenet. Tevens trad hij op vioolsolist en dirigent. Enescu heeft maar weinig muziek nagelaten; iets waarvoor zijn scherpe zelfkritiek verantwoordelijk is geweest. Een blik op Enescu’s compositorische ambities wordt hier geboden door het Viotta Ensemble, dat twee kamermuziekwerken uitvoert. Deze stukken worden zelden gespeeld en dat heeft ongetwijfeld met de (voor kamermuziek) ongebruikelijk grote bezetting te maken. Het Octuor op.7 ontstond in de jaren 1899-1900 en is geschreven voor dubbel strijkkwartet. Opvallend aan dit stuk is dat het de gebruikelijke vier losse delen heeft, maar dat die tezamen als een grote sonatevorm fungeren: het eerste deel is de expositie, de doorwerking vindt in de twee volgende delen plaats, terwijl de finale als recapitulatie fungeert, met als bijzonderheid dat alle thema’s nu in walsvorm verschijnen. Het Dixtuor is geschreven voor een soort dubbel blaaskwintet, zij het dat de hobo niet verdubbeld is, maar terzijde wordt gestaan door de lagere Engelse hoorn. In 1906 ging dit werk in première en het werd algemeen enthousiast ontvangen; iets waar wellicht de, overigens niet erg opvallende aan Roemeense volksmuziek elementen in de finale aan hebben bijgedragen. Beide stukken hebben een zekere weerbarstigheid, maar zijn het beluisteren zeker waard. (JvG)