In de zomer van 1890 verklaarde Johannes Brahms dat zijn jaren als productief componist voorbij waren, hoewel hij slechts 57 jaar oud was. Dat hij dit voorbarige besluit een jaar later al weer liet varen, is te danken aan Brahms’ ontmoeting met Richard Mühlfeld, klarinettist van het hoforkest van Meinigen. Brahms raakte zo onder de indruk van diens spel, dat hij zijn inspiratie terug voelde komen. Met als resultaat vier van de mooiste werken uit de gehele kamermuziekliteratuur. Al vrij snel ontstonden het Klarinettrio en het Klarinetkwintet. Drie jaar later, in 1894, volgden de beide Klarinetsonates op.120. Deze sonates worden gekenmerkt door de meest uiteenlopende contrasten, die echter met subliem vakmanschap tegen elkaar worden afgewogen. Zo wordt het gepassioneerde openingsdeel van de Eerste sonate gevolgd door een ontroerend nachtgezang. Het derde deel is een liefelijk Intermezzo, dat herinnert aan de ‘Ländler’, de oude Oostenrijkse dans in ¾ maat. Het werk eindigt met een bevlogen Rondo, opgewekt en vol levenslust. Zeer delicaat zijn de buitenste delen van de Tweede sonate, waarvan het laatste deel bestaat uit een thema met variaties. Deze serene hoekdelen omlijsten een robuust Scherzo, meeslepend als een heroïsche wals. De sonates worden gespeeld door klarinettist Benjamin Dieltjens en pianist Thomas Dieltjens. Zij spelen tevens de Fantasiestücke op.73 van Schumann en de Stukken voor klarinet en piano op.5 van Alban Berg. (HJ)