Einojuhani Rautavaara is een van de belangrijkste Finse componisten na Sibelius. Hij werd bekend met orkest- en koorwerken, die opvallen door een bijna provocerend samengaan van uiteenlopende (en veelal romantische) stijlen, waarbij hij zich er niet om lijkt te bekommeren wat stijlpuristen daar van vinden. "Het combineren van verschillende (en volgens sommigen tegenstrijdige) systemen moet noodzakelijk leiden tot het omverwerpen van de taboes die deze systemen omringen.", aldus de componist. Rautavaara's onafhankelijke opstelling begon al tijdens zijn studie in 1956 bij Aaron Copland, toen hij zijn Zeven Preludes voor piano componeerde. Rautavaara zou Copland deze preludes nooit laten zien, omdat ze een protest waren tegen de neo-klassieke beperkingen waartoe Rautavaara als student was veroordeeld. Deze relatief vroege preludes maken deel uit van een bij Naxos verschenen cd met pianowerken van Rautavaara, gespeeld door de Finse pianiste Laura Mikkola. De cd opent met een reeks etudes, die, net als sommige etudes van Debussy, geïnspireerd zijn door steeds een ander interval. Met deze uitbundige en klankrijke etudes verzette Rautavaara zich tegen de strenge en aforistische pianostijl, zoals die in de jaren '60 in de mode was. De cd bevat natuurlijk ook een aantal religieus geïnspireerde werken, zoals de Iconen op.6 uit 1955 en de Sonates nr.1 & 2 uit respectievelijk 1969 en 1970. De eerste sonate, met als ondertitel Christus Und Die Fischer is het meest devoot. In de tweede sonate, getiteld De Vuurceremonie, "heeft de mystiek en devotie plaats gemaakt voor pessimisme en een herhaalde en gefrustreerde worsteling", aldus de componist. "Laura Mikkola plays all 28 movements with obvious conviction, and Naxos's recorded sound is excellent." (Gramophon 8/'99) (HJ)