Het orgel heeft in Rusland pas in het begin van de 20ste eeuw schuchter zijn opwachting gemaakt. De Europese basis voor de wijde verbreiding van het instrument - kerkelijk gebruik - ontbrak in Rusland en zodoende raakte pas met het overnemen van de typisch Europese 19de-eeuwse concertzaal mèt orgel, dit instrument enigszins bekend in Rusland. Het nadeel, of juist het voordeel hiervan is dat Russische componisten die voor orgel schrijven veel minder dan hun Europese collega's aan de traditionele genres zijn gehecht, zoals wel blijkt op deze cd van de Duitse organist Friedemann Herz. De werken van Alexander Knaifel (*1943) en Viktor Ekimovsky (*1947) refereren in hun titels (respectievelijk "Passacaglia" en "Prelude en fuga") nog wel aan traditionele genres, maar de invulling die daaraan wordt gegeven doet elke verdere vergelijking mank gaan. Dat geldt evenzeer voor "Lamento" uit 1989 van Viktor Suslin (*1942), dat gebaseerd is op het idee van het barokke 'lamento', een korte, chromatisch dalende reeks noten. Dit concept wordt door Suslin in het uiterste getrokken, door de 'lamento'-figuur van de hoogste (c6) naar de laagste toon (C2) van het orgel te laten lopen. Dit procédé wordt vervolgens met allerlei streng gereguleerde polyfonie omgeven. De titel van de cd is ontleend aan "White music" (1990) en "Vox humana" (1992) van Alexander Vustin (*1943); de eerste twee delen van een nog niet voltooide triptiek. Het eerste deel beoogt een fusie tussen dodecafonische principes en oude Russische kerkmuziek (waarvan overigens geen spoor te herkennen is) te bewerkstelligen, terwijl het tweede deel rond het gelijknamige orgelregister is geconcipieerd. De enige twee meer bekende werken zijn "Pari intervallo" van Arvo Pärt en de "Passacaglia" uit "Lady Macbeth van Mtsensk" van Dimitri Sjostakovitsj. Ook al valt er wel wat op zijn spel aan te merken, Herz verdient lof voor zijn repertoirekeuze. Het gebruikte orgel (Fischer & Krämer (1984)) is helaas een lelijk en oninteressant instrument. (JvG)_