De pianist Stephen Hough heeft inmiddels al een aardig aantal cd's op zijn naam staan met uiteenlopend repertoire en heeft daar nu een exemplaar bijgevoegd met drie sonates van Franz Schubert (1797-1828). Centraal op de opname staat Schuberts monumentale "Sonate D.960", een van de vele wonderbaarlijke vruchten van Schuberts laatste levensjaar. Het uitgestrekte openingsdeel, dat bijna twintig minuten in beslag neemt, karakteriseert Hough wel enigszins terecht, door te zeggen dat het de indruk maakt alsof Schubert gewoon aan zijn bureau ging zitten en is begonnen te schrijven, zonder op te houden. Een dergelijke etherische atmosfeer is onmiskenbaar aanwezig, maar dat neemt niet weg dat dit deel zeer doordacht in elkaar is gezet. Hough opent met de veel minder bekende, eigenlijk veel te onbekende "Sonate D.784", een veel vroeger, uit 1822 daterend driedelig werk. Ook deze sonate wordt gedomineerd door het openingsdeel, dat door zijn desolate sfeer een zeer beklemmende indruk maakt. Het langzame deel brengt wat meer lyrische, maar weinig luchthartiger klanken, waarna een rondo, dat een extreme afwisseling tussen lyrische en dramatische momenten herbergt, het geheel besluit. Het echte drama komt echter pas aan het slot: Hough besluit met de "Sonate D.613". Van dit werk zijn slechts twee delen overgeleverd en beide zijn onvoltooid. Hough voert echter geen reconstructie uit, maar speelt gewoon door tot waar het manuscript ophoudt en stopt daar dan ook, noodgedwongen. Het resultaat is wat je noemt hartverscheurend. Hough schreef zelf de toelichtingen, die een wat curieuze indruk maken door de met de haren erbij gesleepte citaten van Simone Weil. Dat doet echter niets af aan de kwaliteit van zijn spel. (JvG)_