Tot zijn dertigste schreef Robert Schumann (1810-1856) bijna alleen maar pianomuziek, maar kort voor 1840 begon hij in een soort projectmatige aanpak te componeren die hij tot dan toe had gemeden. Eerst schreef hij een jaar lang bijna alleen maar liederen, vervolgens kwamen orkestwerken aan de beurt en in 1842 stortte hij zich op het componeren van kamermuziek. Van de productie uit dat 'kamermuziekjaar' is alleen het 'Pianokwintet op.44' algemeen bekend geworden. Het 'Pianokwartet op.45' wordt veel minder gehoord en hetzelfde geldt voor de "Strijkkwartetten op.41, nrs.1-3". Het is eigenlijk een raadsel waarom Schumanns kwartetten zo zelden aan bod komen, want, zoals deze cd van het St.Lawrence String Quartet bewijst, dit is Schumann op zijn best. Van de drie kwartetten werden er hier twee opgenomen, het eerste en het derde. Alleen al het "Strijkkwartet nr.1" is zo'n uitzonderlijk stuk dat het een raadsel is waarom het zo zelden wordt gespeeld. Het eerste deel valt op door de ongebruikelijke organisatie van de toonsoorten: het begint met een langzame inleiding in a (de hoofdtoonsoort van het kwartet), om vervolgens in F verder te gaan en te eindigen. Hierna volgen een Mendelssohn-achtig scherzo en een gepassioneerd langzaam deel. De finale is geheel op één enkel thema gebouwd, dat in de coda in een verrassende gevarieerde gedaante terugkeert. Het "Strijkkwartet nr.3" begint met een dromerige ontboezeming, waarin Schumann het thema van het eerste deel bijna onopgemerkt aankondigt. Dit deel wordt gevolgd door een reeks variaties over een melancholiek thema. Na een fraai langzaam deel volgt een originele energieke finale. De uitvoeringen zijn prima en daarmee is deze cd verplichte kost voor iedere kamermuziekliefhebber. (JvG)_