Meteen vanaf Breakerfall is het verschil duidelijk; Pearl Jam klinkt op Binaural rommeliger en vermoeider dan op het twee jaar eerder verschenen Yield. De eerste drie songs zijn weliswaar stevige rockers, maar het lijkt alsof zanger Eddie Vedder er niet echt zin in heeft en ook de productie van Tchad Blake (met hulp van Brendan O'Brien) is wat vlakker dan we van hem gewend zijn. Als je eenmaal aan het geluid gewend bent en over de eerste 'teleurstelling' heen, blijkt gaandeweg de plaat wel dat Pearl Jam ook op Binaural weer doet waar de band goed in is: het maken van grootse, meeslepende muziek waar je, zeker na een paar draaibeurten, door wordt opgeslokt en 52 minuten lang niet omheen kan. (WvdZ)