Matthijs Vermeulen (1865-1951) wist vanwege zijn scherpe uitlatingen dirigent Mengelberg zodanig te bruuskeren, dat deze weigerde ook maar een blik te werpen in Vermeulens partituren. Daar kwam nog bij dat Vermeulens exuberante muziek zo moeilijk te spelen was, dat het maar zelden tot een (goede) uitvoering kwam. Hierdoor ontstond de wonderlijke situatie dat de dwarse Vermeulen een cultfiguur werd voor sommige Notenkrakers, terwijl feitelijk niemand goed kon inschatten of zijn wilde partituren wel praktisch uitvoerbaar waren. In 1997 besloot voormalig notenkraker Jan van Vlijmen, destijds directeur van het Holland Festival, Vermeulens symfonische oeuvre integraal te laten uitvoeren. Op deze wijze kon dan eindelijk bepaald worden of Vermeulens geëxalteerde muziek meer waard was dan een ‘uit de hand gelopen oefening in katholiek contrapunt onder leiding van pater Dobbelsteen’ (zoals een andere gewezen notenkraker, Peter Schat, het goed gereformeerd uitdrukte). Tijdens dit retrospectief bleek in ieder geval dat dirigent Gennady Rozhdestvensky zich zeer thuis voelde in deze bezwerende muziek. Zoals ook blijkt uit een bij Chandos verschenen cd met Vermeulens Tweede, Zesde en Zevende Symfonie, gespeeld door het Residentie Orkest onder leiding van Rozhdestvenzky. (HJ)