Op deze cd zijn twee oude uitvoeringen, welke gemaakt werden in 1973 en 1974 ter gelegenheid van het feit dat het toen honderd jaar geleden was dat Charles Ives (1874-1954) werd geboren heruitgebracht. José Serebrier leidt het London Philharmonic Orchestra en het John Alldis Choir door de "Symfonie nr.4", die Ives schreef in de jaren 1910-1916. Deze opname was de eerste van dit stuk, dat jarenlang als compleet onspeelbaar werd beschouwd. Het werk begint met een korte, zeer sfeervolle prelude, die nog een redelijk overzichtelijke indruk maakt. Daarna begint het pas goed: het 'Allegretto' was in Ives' woorden niet een regulier scherzo, maar meer een soort komedie, waarin allerlei elementen door elkaar worden gehusseld. Daarmee sloeg hij de spijker op de kop: het gelijktijdig gebruik van verschillende maatsoorten, de vele referenties aan volksliedjes en kerkelijke gezangen, en het zeer vaak wisselende karakter van het algemene klankbeeld maken dit stuk tot een zeer moeilijk speelbaar, maar voor de luisteraar zeer enerverend stuk muziek. Het derde deel, een fuga, is hierna bijna verrassend traditioneel. De echte complexiteit keert terug in de finale 'Largo maestoso', waar Ives het orkest in drie groepen heeft verdeeld, die alle een eigen leven leiden, hetgeen het optreden van twee extra dirigenten nodig maakt. De "Symfonie nr.2", geschreven in de jaren 1897-1901 en hier gespeeld door het Philadelphia Orchestra onder leiding van Eugene Ormandy, is wat minder ingewikkeld, dat wil zeggen, voor onze oren, want ook dit stuk moest jaren wachten op de eerste uitvoering. Beide opnames zijn ondanks hun leeftijd van prima kwaliteit. (JvG)_