De componisten Heinrich Schütz, , Johann Hermann Schein en Samuel Scheidt (die allen rond 1585-1587 werden geboren) worden door sommigen beschouwd als de belangrijkste Duitse componisten van hun generatie. Van deze drie componisten was Scheidt de meest behoudende, wat overigens niets afdoet aan de kwaliteit van zijn muziek. Vrijwel zijn gehele leven werkte Scheidt in zijn geboorteplaats Halle, met uitzondering van de periode dat hij bij Sweelinck in Amsterdam studeerde. Het is dan ook geen wonder dat Scheidts "Canciones sacrae" uit 1620 de tradities van de renaissance nog niet voorbij zijn. Dat Scheidt niettemin goed wist wat er zich aan de andere kant van de alpen afspeelde, blijkt uit een bundel met 12 zogenaamde geestelijke concerten ("Prima pars concertuum sacrorum"), die twee jaar later werd gepubliceerd. Het concertante karakter van deze vocaal-instrumentale muziek verraadt overduidelijk Italiaanse invloeden (Monteverdi en anderen). Waarschijnlijk heeft Scheidt kennis kunnen nemen van de moderne Italiaanse stijl dankzij zijn contacten met meer bereisde collega's als Michael Praetorius en Heinrich Schütz. Toch betekende deze meer experimentele stijl geen al te grote breuk met Scheidts eerdere werk. Zo bevat de bundel ouder materiaal, dat voor de gelegenheid in een nieuw jasje werd gestoken. Twee van de "Concerti" zijn dan ook herziene instrumentaties van twee motetten uit de "Cantiones sacrae". Het Ricercar Consort en het ensemble La Fenice onder leiding van Philippe Pierlot speelt en zingt een aantal delen uit de "Concertuum Sacrorum" (het gaat om de concerti nr.2, 5, 6 & 7). Het zevende concert (een toonzetting van het Magnificat) wordt ingeleid door een in 1644 gepubliceerde symfonia. De cd bevat tevens een instrumentale "Pavane" en twee variaties over de hymne "Veni Redemptor gentium". Het laatst genoemde werk is afkomstig uit Scheidts monumentale orgelcyclus "Tabulatura nova". (H.J.)_