Peter Schickele behoort tot zogeheten Amerikaanse ‘mainstream’-componisten. Het woord ‘mainstream’ is in deze context verwarrend, omdat juist dergelijke componisten buiten Europa nauwelijks bekendheid genieten. Hier kent men vooral de experimentele richting (Cage, Feldman) of de serialisten, die voortborduren op de erfenis van Schönberg en Webern (Babbit, Carter). In de Verenigde Staten zijn echter componisten als Schickele in de meerderheid: zij schrijven muziek die onmiskenbaar twintigste-eeuws is, maar de scherpe kantjes van de moderne muziek vermijdt. Over het algemeen zijn juist zij bij het Amerikaanse concertpubliek bekend, want zij krijgen vaak opdrachten (omdat hun muziek voor het publiek niet al te moeilijk is) en prijzen (omdat hun muziek zich volgens duidelijke, traditionele criteria laat beoordelen). Op deze cd klinken drie kamermuziekwerken van Schickele, waarvan het Strijkkwartet nr.1 ‘American dream’ het oudste is. Het werd voltooid in 1983 en heeft vier delen. Het idioom in het openingsdeel is typisch ‘mainstream’: duidelijk tonaal georiënteerd, maar met toevoeging van milde dissonanten. De overige drie delen bewegen zich in vergelijkbare sferen, waaronder zich met name het tweede deel onderscheidt, want dat is een opeenvolging van vier jazz-achtige etudes. Het beknopte vierdelige Pianokwintet ontstond in 1996. Omdat Schickele ondanks het feit dat hij geen virtuoos is zelf de pianopartij wilde spelen, is deze tamelijk simpel gehouden. Het in 1998 voltooide Strijkkwartet nr.5 is ondertiteld ‘A year in the country’. Het werd geschreven tijdens een in landelijk Woodstock doorgebracht ‘sabbatical year’ en de daaruit gewonnen inspiratie heeft zijn stempel gedrukt op de opzet. De delen hebben titels als ‘Spring dawn’, ‘Birds’, ‘Bugs’ en ‘Winter goodnight’. Qua idioom wijkt dit werk, net als het pianokwintet, nauwelijks af van het eerste kwartet, maar het maakt helaas een wat ongeïnspireerde indruk. Dat is namelijk verreweg het sterkste stuk op deze cd. Het is misschien geen muziek die in de annalen der muziekgeschiedenis een centrale plaats in zal nemen, maar ontegenzeggelijk met flair en raffinement geschreven en daarom de aandacht waard. (JvG)