Alexander Scriabin werd door omstandigheden opgevoed door zijn grootmoeder, een tante en een oudtante, die hem schandelijk verwenden. Scriabin-kenners zien hier dan ook de oorzaak van Scriabins ziekelijke zelfoverschatting, met name wat zijn creativiteit betreft. Hij geloofde in een kosmische omwenteling, waarbij het uitbreken van de eerste wereldoorlog hem goed van pas kwam. Na deze catastrofe zou zijn prometheïsche creativiteit zorgen voor een grootse synthese van de verschillende kunsten. Hoewel een dergelijke instelling weinig goeds belooft, heeft Scriabin verrassend genoeg zijn compositorische vermogens altijd uitstekend onder controle weten te houden, alle extase ten spijt. Een mooi voorbeeld hiervan is het indrukwekkende "Le poème de l'extase", waarvan deze week een uitvoering wordt aangeboden. Pierre Boulez, die als gewoonlijk een uitstekende gids is in dit soort complexe partituren, voert de Chicago Symphony Orchestra naar een stralend slot van dit ruim 20 minuten durende werk. Daarna kan de luisteraar op adem komen met het meer ingetogen "Pianoconcert", dat geschreven werd in een tijd toen Scriabin zijn egocentrische dispositie nog niet belastte met allerlei theosofische preoccupaties. Solist in dit bijzonder mooie concert is Anatol Ugorski, die tevens zijn aandeel levert in "Prométhée , le poème du feu" voor piano, koor en orkest. (H.J.)_