Eisslers Hollywood Songbook, Boulez’ Le Soleil des Eaux en Henze’s Zesde Symfonie hebben niet veel met elkaar gemeen, behalve dan dat het even zo vele uitingen zijn van links engagement. Toch zullen, alle goede bedoelingen ten spijt, maar weinig proletariërs iets hebben gehad aan deze quasi pamfletten, omdat er nu eenmaal niets burgerlijkers is dan Westerse kunstmuziek. De filosoof Adorno voelde het al aan. Zijn beschouwingen lijken dan ook wel een requiem voor de muziek, waarbij hij de vervreemding die Marx wist aan te wijzen in de economie, moeiteloos wist te vertalen naar de hedendaagse muziek. De invloedrijke Britse componist Cornelius Cardew trachtte dit dilemma te omzeilen door radicaal te breken met zijn ‘elitaire’ avant-gardistische verleden. Toch klinkt ook zijn door de ‘gewone man’ te snappen pianomuziek problematisch. Zijn geëngageerde werk had namelijk het meeste weg van een soort romantische pastiche alla Reger (ongetwijfeld de meest burgerlijke componist aller tijden), waar zelfs Cardews meest trouwe fans zich gegeneerd bij voelden. John Cage, ongetwijfeld een van de meest lucide waarnemers wanneer het om dit soort conditioneringen gaat, schijnt dan ook geamuseerd te zijn geweest vanwege Cardews linkse engagement. Cardews We Sing for the Future en de Thälmann Variations worden uitgevoerd door Frederic Rzewski. (HJ)