Twee mannen staan te wachten bij het stoplicht. De ene man, een blinde, wordt ondergeplast door zijn blindengeleidehond. Tot zijn stomme verbazing ziet de andere man dat de blinde de hond een koekje toestopt. “Eerst plast die je onder, en dan geef je dat beest ook nog een beloning!”, zegt de man. Waarop de blinde reageert met: “Ik probeer er achter te komen waar zijn kop zit, zodat ik hem een schop tegen z’n kont kan geven.” Het waren dit soort melige grappen die John Cage vertelde tijdens zijn happenings. Velen zullen hem dan ook eerder beschouwen als een gedateerde cultfiguur dan als een echte componist. Toch was Cage wel degelijk een serieus componist. Zijn composities waren echter verre van traditioneel. Het ging hem niet zozeer om het produceren van afgeronde stukken, maar eerder om het creëren van een soort matrix, waarmee muzikale, dan wel theatrale gebeurtenissen (happenings) gereguleerd konden worden. Een mooi voorbeeld zijn de Harmonies, waarbij Cage de kerkliederen van Moravische emigranten demonteerde en vervolgens via een bepaald regelsysteem weer in elkaar zette. Het resultaat is geen totale anarchie, maar een typische Cageaanse klankwereld: de barokke stilering van de koralen is nog steeds herkenbaar, maar dan vervreemd, alsof de klanken in de stilte verwaaid zijn. Een aantal van deze Harmonies worden gespeeld door trombonist Mike Svoboda en accordeonist Stefan Hussong. Zij combineren deze muziek met een aantal Canzones van Frescobaldi. (HJ)