Het pastorale karakter van Ralph Vaughan Williams’ Derde Symfonie heeft veel luisteraars op het verkeerde been gezet. De voornaamste reden van dit misverstand lag bij Vaughan Williams zelf, want hij sprak niet publiekelijk over datgene wat hem tot het componeren van deze symfonie bewoog. In een brief aan zijn toekomstige echtgenote Ursula schreef hij: ‘It’s really wartime music – a great deal of it incubated when I used to go up night after night with the ambulance wagon at Ecoivres and we went up a steep hill and there was a wonderful Corot-like landscape in the sunset.’ Vaughan Williams refereert hier aan zijn ervaringen in de Eerste Wereldoorlog, toen hij dienst deed als ambulancechauffeur. Zijn Derde is dus een soort War Requiem, maar dan zonder scherpe dissonanten en hamerende fortissimo’s. De natuurtonen van de hoorn aan het begin van het tweede deel verwijzen zowel naar de ‘last post’ als naar de herinnering die de componist had aan een bugelspeler op de Salisbury Plain. Suggestief is ook het laatste deel, dat wordt in- en uitgeleid door een vocalise van de sopraan. Michael Kennedy ziet een verband met Une Voix dans le Desert van Elgar, dat eveneens ontstaan was als reactie op de Eerste Wereldoorlog. Behalve de Pastoral Symphony bevat deze cd van Richard Hickox en het London Symphony Orchestra ook de Norfolk Rhapsodies 1 & 2 (cd-première) en The Running Set. (HJ)