Mahlers Vijfde Symfonie was tevens de tweede waarin hij geen gebruikt maakte van vocalisten. Een zuiver instrumentale symfonie dus; maar dit betekende niet dat Mahler terugviel op het traditionele voorbeeld van Beethoven of Brahms. Helaas hebben Visconti en talloze compilatie-cd’s vooral het veel te bekende Adagietto gepromoot. In deze vijfdelige symfonie wordt het zwaartepunt namelijk gevormd door het derde deel, het Scherzo, dat feitelijk een concert voor obligate hoorn is. Een opmerkelijke keus, want een scherzo dient meestal om de luisteraar te doen bijkomen van een doorwrocht openingsdeel of van een concentratie eisend Adagio. Mahlers Scherzo vormt juist het scharnierpunt in een lange symfonische ontwikkeling, die somber begint en zonnig eindigt. De Symfonie wordt uitgevoerd door de Berliner Philharmoniker onder leiding van Simon Rattle. Het betreft hier een liveopname uit 2002. (HJ)