Binnen het oeuvre van Franz Liszt (1811-1886) neemt "Via crucis" een bijzondere positie in. Deze meditaties bij de verschillende kruiswegstaties werden geschreven in 1878/1879 en gelden als een van de meest boeiende voorbeelden van Liszts late stijl: zeer ingetogen en met ruim gebruik van zeer originele harmonische vondsten. Destijds werden die niet geapprecieerd: de vooraanstaande Duitse uitgeverij Pustet, die vooral religieuze muziek publiceerde, weigerde om het stuk te publiceren, hoewel Liszt het hun had aangeboden zonder er een honorarium voor te vragen. Pas in 1929 beleefde de "Via crucis" haar première, om gaandeweg een soort cultstatus te bereiken. Dat laatste lijkt niet weggelegd te zijn voor Liszts "Psalm 13" voor tenorsolo, koor en orkest, gecomponeerd in 1854. Dit werk lijkt in vele opzichten veel traditioneler, al bevatte ook dit stuk al vele vernieuwende elementen, die voor het publiek van toen moeilijk te verteren waren. De grootschalige opzet met fors bezet orkest, de voortdurende afwisseling van recitativo-passages met koorgedeelten en de ook toen al moderne harmonieën riepen nogal wat weerstanden op. Ook al is dit stuk niet zo revolutionair als de "Via Crucis", het doet er in vele opzichten nauwelijks voor onder. Liszt weet de verschillende stemmingen van de psalm treffend neer te zetten. De vertwijfeling aan het begin wordt gevolgd door een voorzichtig maar vast vertrouwen, dat in de passage 'Ich aber hoffe darauf daß Du so gnädig bist' prachtig is neergezet en uiteindelijk met een uitgebreid bewerkte zetting van de slotregels ('Ich will dem Herrn singen') wordt besloten. Beide werken worden hier uitgevoerd door solisten, het Kleiner Chor Köln, het Oratorien Chor Köln en de Bergische Symphoniker onder leiding van Andreas Meisner. De uitvoering is van redelijke kwaliteit. (JvG)_