Het zou de veelzijdigheid van Joseph Rheinberger (1839-1901) tekort doen, wanneer hij als componerende organist wordt aangeduid: Rheinbergers oeuvre was veelzijdig en zijn belangstelling ging verder dan het orgel, maar dat instrument bezet wel een zeer prominente plaats in zijn oeuvre en het zijn vooral zijn orgelwerken die de tand des tijds overleefd hebben. Rheinbergers ambities met het orgel kwamen in zoverre met die van componerende organisten overeen dat hij het instrument bij het reguliere muziekleven wilde betrekken, getuige de hier opgenomen kamermuziek voor orgel en strijkers. Het meest ambitieus is de vierdelige Suite op.149 voor viool, cello en orgel, die bijna drie kwartier in beslag neemt. Ondanks de ontegenzeggelijke kwaliteiten van het stuk, zoals de elegante thematiek en de fraaie afwisseling tussen de instrumenten, blijkt toch dat het orgel geen handige partner is. De sterkere orgelpassages klinken buitenproportioneel hard, hetgeen geforceerde dynamische contrasten tot gevolg heeft wanneer het volume teruggeschroefd moet worden ten behoeve van de strijkers. In de beknoptere Zes stukken op.150 doet dit probleem zich minder gelden, maar dat het negentiende-eeuwse orgel een weerbarstig kamerinstrument is valt niet te ontkennen. (JvG)