Door dit concept-album worden alle vorige 'meesterwerkjes' overschaduwd. Door geen inmenging meer te accepteren van buitenaf - op Falling Into Infinity diende op verzoek van de platenmaatschappij gewerkt te worden met songschrijvers en producers van buiten de band - klinkt Dream Theater zelfverzekerder, ontspannender, uitgebalanceerder en minder gejaagd. Deze ongeforceerde relaxedheid heeft geleid tot een perfecte balans tussen emotie en techniek enerzijds en kunst en kitch anderzijds. Wederom levert Dream Theater dus een Progressief Metal (klassieke invloeden afgewisseld door harde, symfonische techno-rock) album af om van te watertanden. (RvdH)