Het Amerikaanse trio Nada Surf brak in 1996 door met het leuke hitje Popular, dat afkomstig was van het debuut High/Low. Dit door Ric Ocasek (The Cars) geproduceerde album stond vol met aanstekelijke powerpop in de traditie van Weezer en The Offspring, zodat de band enige tijd zeer geliefd was bij het MTV-publiek. In 1998 werd er met veel moeite nog een tweede album uitgebracht, maar toen was al bekend geworden dat de platenmaatschappij dat album eigenlijk helemaal niet had willen uitbrengen. Vervolgens dacht iedereen dat Nada Surf de popgeschiedenis zou ingaan als ééndagsvlieg. Ten onrechte, want na vier jaar is er plotseling het album Let Go. Hierop klinkt de band ouder, volwassener en vooral rustiger. Tegelijkertijd zijn de invloeden van Bob Dylan, The Modern Lovers en Big Star duidelijker waarneembaar. De krachtige powerpop van weleer is ingeruild voor een meer akoestische variant, echter nog steeds met die fijne, meerstemmige zang. Dat er ook geëxperimenteerd mag worden blijkt uit het Placebo-achtige The Way You Wear Your Head, het Frans(!)talige Là Pour Ça en de Joy Division-pastiche Hi-Speed Soul. Nada Surf heeft met Let Go gewoonweg één van de leukste en meest gevarieerde gitaarpopplaten van 2002 gemaakt. Wat een revanche! (MvP)