Hoewel de hele wereld hem kent als een van de grootste dirigenten aller tijden, beschouwde hij zichzelf liever als componist. Tijdens de moeilijke oorlogsjaren, toen de geallieerden hem zagen als een nazi en de Duitsers als een verrader, trok hij zich terug op het componeren van zijn monumentale Tweede Symfonie. Genoeg tragiek dus om een meesterwerk te creëren, maar een meesterwerk is het niet geworden. Dat de ouderwetse symfonische stijl doet denken aan Bruckner en Mahler is niet het grootste probleem. Het eigenlijke bezwaar is namelijk dat de muziek het niveau van Bruckner gewoonweg niet haalt. 'Furtwängler was not at his desk long enough, day by day, year by year, to learn as Bruckner, Dvorák, Tchaikovsky or even Mahler did to sculpt and shape primary material in such a way as to make it both vivid and germane', aldus Richard Osborn in de Gramophone. Dat Daniel Barenboim zich desondanks heeft ingezet voor deze symfonie is te begrijpen. Tenslotte is Furtwängler zijn grote idool, met wie hij in al 1954 in contact werd gebracht . Furtwängler was toen zo onder de indruk van zijn talent, dat hij het elfjarige pianowonder uitnodigde om te komen spelen in Berlijn: iets wat Barenboims vader een beetje veel van het goede vond. Daniel Barenboim nam de Tweede Symfonie op met het Chicago Symphony Orchestra: hetzelfde orkest waarvan Furtwängler geen dirigent mocht worden vanwege zijn omstreden banden met de nazi's. (HJ)