Paul Wellers carrière is er één van pieken en dalen. Na de triomfen die hij vierde als modrocker in The Jam vervreemdde hij zich met de gepolijste soulpop van The Style Council steeds meer van zijn fans totdat hij in 1990 zelfs een tijd zonder platencontract zat. Na een trits sterke soloplaten en de onmiskenbare invloed die zijn muziek had op de Britpop van bands als Oasis , Ocean Colour Scene en Kula Shaker is Weller vandaag de dag volledig gerehabiliteerd. Op de liveplaat Days Of Speed profileert hij zich als een ware Engelse singer-songwriter die slechts gewapend met een gitaar zijn liedjes brengt. Aanvankelijk is het een lange zit, achtien tot op het bot uitgeklede Wellerliedjes, maar eenmaal gewend aan het lelijke geluid van de semi-akoestische gitaar ontdek je elke draaibeurt weer een nieuw pareltje in zijn songbook. De zang van Weller is bovendien over de gehele linie ijzersterk. Een populaire theorie stelt dat een goed liedje ook overeind blijft als het wordt gespeeld op een akoestische gitaar. Als dit de maatstaf is dan doorstaat het oeuvre van Paul Weller de test. Een beetje productionele franje kan een plaat echter net dat beetje extra geven en de vraag is of Weller niet te ver is doorgeschoten met het vereenvoudigen van zijn muziek. Dit wel erg rudimentaire geluid doet de kwaliteit van zijn liedjes geen recht. (MS)