Maurice Duruflé liet slechts een klein oeuvre na, waarvan het Requiem uit 1947 terecht populair is geworden. Zijn trage productie wordt vaak in verband gebracht met zijn introverte karakter en met zijn enorme zelfkritiek. Een vernieuwend componist kan hij evenmin worden genoemd. Hij bleef zijn leven lang vasthouden aan wereld die in zijn studietijd in de jaren ’20 nog maar net als modern gold: het romantische impressionisme van Ravel en de vroege Debussy. Als jongetje leerde Duruflé de schoonheid van het gregoriaans kennen op de koorschool in Rouen. Wat dat betreft was Tournemire zijn ideale orgelmeester, want deze wist als geen ander de bewegingsvrijheid en modale potentieel het gregoriaans om te zetten in bevlogen orgelmuziek. Gelukkig nam Duruflé niet het rapsodische van zijn leermeester over. Van Vierne leerde Duruflé een meer solide gevoel voor structuur en evenwicht. Duruflé’s oeuvre is daarmee klein van omvang en behoudend van karakter. Tegelijkertijd is dit weinige zowel muzikaal als technisch van hoge kwaliteit. Werken als het Scherzo op.2, de Prélude, Adagio et Choral Varié sur le Veni Creator op.4, de Suite op.5 en de Prélude et Fugue sur le Nom d’Alain kunnen dan ook gerekend worden tot de klassiekers uit de orgelliteratuur. Behalve deze bekende werken speelt Hans Fagius een aantal interessante toevoegingen, waaronder de Prélude sur l’Introit de l’Epiphanie en een Méditation. (HJ)