Sinds jaar en dag genieten Engelse koren een bijzondere populariteit op het continent. Concerten met toerende Engelse koren worden zonder uitzondering goed bezocht. Wie er geen genoeg van kan krijgen heeft de keuze uit meerdere reisarrangementen naar Engeland, waar dan de meest fameuze plekken worden aangedaan en kaartjes zijn gereserveerd voor concerten met de beste koren. Een van de grondleggers van die Engelse koortraditie was Charles Villiers Stanford (1852-1924). Hij werd geboren in Dublin, studeerde in Cambridge en Oxford en daarna nog enige tijd in Duitsland, waar hij vriendschappelijke contacten aanknoopte met Joachim en Brahms. Hoewel Stanford inmiddels in hoge mate met de revival van de Britse instrumentale muziek wordt geassocieerd, heeft hij ook veel betekend voor de ontwikkeling van het koorrepertoire. Het hier opgenomen The Lord is my shepherd (1886) werd tijdens Stanfords leven als zijn beste compositie beschouwd. In opzet lijkt het wel wat op If ye then be risen in Christ uit 1883, met het verschil dat laatstgenoemd werk bijna helemaal op de koraalmelodie is gebaseerd. Min of meer tot hetzelfde genre behorend, maar met meer verfijning geschreven zijn Ye choirs of New Jerusalem op.123 uit 1910 en het aangrijpende For lo, I raise up op.143 uit 1914. Met name in deze laatste stukken komen veel elementen voor die tot op de dag van vandaag nog tot de vaste kenmerken van Engelse anthems behoren. Hiernaast klinken ondermeer de Motetten op 38 (met Latijnse tekst) en twee enigszins wisselvallige Preludes en fuga’s voor orgel. Het Choir of New College Oxford zorgt onder leiding van Edward Higginbottom voor goede uitvoering. Wie hen op het orgel begeleidt wordt curieus genoeg niet vermeld, terwijl evenmin is aangegeven welk instrument werd benut. Vervelender is eigenlijk dat men vergeten is van tevoren het orgel even te stemmen. (JvG)