Van Max Bruch (1838-1920) is bekend dat hij violisten die bij hem langs kwamen om zijn "Vioolconcert nr.1" voor te spelen, woedend het huis uit joeg, waarbij hij ze naschreeuwde dat hij veel meer had geschreven dan dat ene concert, en dat ze dus eerst maar eens zijn andere muziek moesten spelen. Kortom, het was hem tijdens zijn leven al duidelijk dat het fenomenale succes van zijn eerste concert de verspreiding van zijn andere muziek in de weg stond. Dat was natuurlijk vervelend en frustrerend voor Bruch, maar of het onterecht was is een ander verhaal. Wie bijvoorbeeld het hier opgenomen "Vioolconcert nr.3, op.58" beluistert, zal geen enkele violist nog kwalijk nemen dat hij liever het eerste concert speelt. Het "Vioolconcert nr.3" is geen slecht stuk, maar het wordt geplaagd door een merkwaardige matheid; het mist in de solopartij zowel effectieve virtuositeit als aansprekende melodische kracht, en gecombineerd met een speelduur van ruim 40 minuten is het dus gewoon een minder geslaagd werk; iets waaraan soliste Lydia Mordkovitch, ondanks haar goede spel, ook niets aan kan doen. Dat Bruch echter wel degelijk het muzikale peil van zijn eerste vioolconcert kon evenaren blijkt in de "Symfonie nr.1, op.28" uit 1868. Hierin toont hij zich van zijn sterkste kant, met een lyrisch vermogen dat tegelijkertijd meeslepend en ingetogen is, hetgeen met name in het eerste en het derde deel fraai tot uiting komt. Aldus weet het London Symphony Orchestra onder leiding van Richard Hickox het beeld van Bruch als componist van dat ene concert, toch nog een beetje bij te stellen. (JvG)_