Hij vond dat de viool beter kon zingen dan de piano. En zingen liet hij de viool, zoals in het mooie Adagio van zijn beroemde Eerste Vioolconcert, op.26. Zijn vriendschap met violisten als Joachim en Sarasate zouden hem tot nog een aantal concertante werken inspireren, maar helaas herinnert men zich Max Bruch vooral als de componist van dat ene vioolconcert. Alsof dit ene concert een mooie belofte inhield die de oudere Bruch nooit heeft kunnen waarmaken. Misschien lag het aan zijn overdreven conservatisme. Zo bestempelde deze reactionaire nationalist uit de Bismarck-tijd meer vooruitstrevende collega's als de 'Herren R. Strauss, Reger und Consorten' als partijgangers van de 'musikalischen Sozialdemokratie'. Misschien kwam het ook doordat hij een tijdgenoot van Brahms was, uit wiens schaduw hij nooit heeft kunnen treden. Dat ene vioolconcert is in ieder geval zeer geslaagd, zoals opnieuw blijkt uit het beluisteren van een uitvoering met Isabelle van Keulen en de Bamberger Symphoniker onder leiding van Gilbert Varga. Deze cd bevat tevens het Derde Vioolconcert op.58. (HJ)_