Nationalisme in de muziek wordt over het algemeen voornamelijk geassocieerd met landen in de Europese periferie, waar men eind 19de eeuw allemaal een eigen variant maakte op de dominante Duitse traditie van instrumentale muziek. Zo had Finland Sibelius, Noorwegen Grieg, Tsjechië Dvorák en zo voorts. Het idee dat muziek uit eigen land ook de herkomst moest weerspiegelen, sloeg echter ook aan in de Verenigde Staten. De immigranten hadden daar aanvankelijk braaf het Europese muziekleven gekopieerd en zich voor muzikale opvoeding vooral op Duitsland gericht, maar gaandeweg verhieven zich steeds meer stemmen die riepen om een eigen, Amerikaans geluid. Een van de meest bijzondere getuigenissen daarvan is de hier opgenomen "Afro-American Symphony" van William Grant Still (1895-1978), geschreven in 1930. Dat deze Still in die tijd componeerde in het verheven klassieke genre is op zich al bijzonder. Hij was een Afro-Amerikaan en zijn symfonie is in zekere zin een getuigenis van de opkomst van een stijgend bewustzijn van de zwarte bevolking van de Verenigde Staten. Als basis van zijn symfonie nam Still bluesmuziek, waarmee hij wilde laten zien hoe hij dit toen nog denigrerend behandelde, genre tot de hoogste muzikale sferen kon verheffen. Het resultaat is zonder meer geslaagd te noemen en kan zich in vele opzichten makkelijk naast bijvoorbeeld Gershwins muziek staande houden. Te vrezen valt dat Stills huidskleur een wijdere populariteit en verspreiding van zijn muziek in de weg heeft gestaan. Zijn werk wordt hier gecombineerd met de "Symfonie op.32" van ook al een bijzonder figuur, de componiste Amy Beach (1867-1944). Het stuk heeft de bijnaam 'Gaelic', waarin het Oud-Ierse element echter minder dominant is dan de blues bij Still. Onder Karl Krueger geeft het Royal Philharmonic Orchestra uitstekende lezingen van deze twee bijzondere symfonieën. (JvG)_