De term classicisme roept associaties op met helderheid en evenwicht. Toch typeerde musicoloog en pianist Charles Rosen de klassieke stijl van Haydn, Mozart en Beethoven als dramatisch. Het architectuurbesef van de klassieke tijd diende met ander woorden een ambiance te creëren voor de wisselvallige ach en wee’s van de 18de eeuwse burgerij: alsof de gestileerde waardigheid van de poederpruiken ieder moment kon omslaan in het lijden van de jonge Werther. De toonladders en drieklanken van het Allegro uit Haydns Pianosonate nr.59 in Bes lijken al even saai als de symmetrische ligusterhaagjes van Paleis het Loo. Toch bedriegt de schijn, want dit eenvoudige materiaal wordt met veel ambitie uitgewerkt. Adembenemend is dan ook het traject dat Haydn in de doorwerking weet af te leggen, alsof de piano het potentieel heeft van een symfonieorkest. Opvallend is een bepaald ritmisch motief, dat wel iets weg heeft van een omineus klopsignaal. Haydn kon niet weten dat Beethoven het genoemde ritmische motief met nog veel grotere dramatische kracht zou aanwenden in zijn Sonate Appassionato en als ‘noodlotsmotief’ in zijn Vijfde Symfonie. Alan Curtis voelt de dimensies van Haydns klaviermuziek goed aan. Hij laat zich bij het vertolken van de Sonate nr.59 niet verleiden tot virtuoos vertoon, maar weet de onderhuidse spanningen effectief vorm te teven. Hij speelt tevens de sonates nr.44, 58 en 51. (HJ)