Het Adagietto uit Mahlers Vijfde Symfonie werd vooral bekend als de soundtrack van Visconti’s Dood in Venetië. Helaas wordt deze tere liefdesmuziek daardoor ten onrechte geassocieerd met dood en verval, wat bepaald geen recht doet aan Mahlers intenties. Het eigenlijke centrum van diens Vijfde wordt namelijk gevormd door een monumentaal scherzo. Dit meeslepende hoornconcert bemiddelt als het ware tussen de somberte van de eerste twee delen en de levenslust van de laatste twee delen. Het Adagietto behoort daarmee tot de zonnige helft van de symfonie; associaties met vervlogen idealen, choleradampen en dodenbarken slaan dan ook nergens op. Hartmut Haenchen heeft in ons land veel waardering geoogst vanwege diens Mahler-cyclus en een succesvolle uitvoering van Wagners Ring. Uit protest tegen subsidievermindering bij het Nederlands Philharmonisch Orkest besloot hij echter zijn functie eerder dan gepland neer te leggen en terug te keren naar zijn geboortestad Dresden. (HJ)