Je vraagt je af wat iemand als Mick Jagger bezielt om voor de zoveelste keer een plaat op te nemen. Voor het geld en de roem hoeft hij het niet meer te doen dus de enige reden kan zijn dat de muzikant Jagger er oprecht plezier in heeft. Jammer dat er ook nog zoiets is als de zakenman Jagger, die altijd in zijn achterhoofd heeft dat er een product verkocht moet worden. Vandaar dat zijn soloalbums vaak klinken als een geforceerd compromis tussen zijn persoonlijke smaak en de waan van de dag. Goddess In The Doorway is geen uitzondering. De rocksongs doen vertrouwd aan en vocaal is Jagger prima in vorm, maar de productie klinkt net iets te modern en te gelikt om te overtuigen. Bij de Rolling Stones is Keith Richards zijn perfecte tegenwicht, de purist die van geen concessies wil weten. Dat verklaart de magie van de Stones die bij Jaggers soloprobeersels telkens weer ontbreekt. (MS)