Joseph Rheinberger (1839-1901) was geen gemakkelijke leraar: als een leerling een fout maakte in een van zijn werken, werd er gefronst. Bij de tweede fout kwam er een vermaning en als er nog een foute noot werd gespeeld was de les afgelopen en kon de leerling naar huis gaan. Met dergelijke discipline kweekte Rheinberger gedegen organisten, zoals hij ook gewend was gedegen componisten te kweken. Zijn compositiestudenten moesten werken schrijven in alle mogelijke vormen en met alle mogelijk contrapuntische en canonische technieken. Dezelfde gedegenheid legde Rheinberger aan de dag in het schrijven van zijn eigen muziek. Hoewel hij een groot en tamelijk gevarieerd oeuvre componeerde, worden alleen Rheinbergers orgelwerken nog gespeeld. Het label MD&G heeft zelfs een serie met de complete orgelmuziek van Rheinberger, waarvan deze cd deel zeven is. Op dit deel zijn de Sonate nr.13 op.161 en de 12 Charakterstücke op.156 opgenomen. Het is muziek waar niets verkeerd aan is, maar waarover vaak helaas niet meer te zeggen valt dan dat. De Sonate nr.13 is een stevig werkstuk, dat opent met een fantasie, een tamelijk vrij opgezet deel met ‘maestoso - adagio’ als tempoaanduiding. Hierna volgen twee karakterstukken bij wijze van langzame delen, waarna, zoals te doen gebruikelijk bij Rheinberger, een fuga het geheel afsluit. De overmaat aan langzame delen breekt het werk op: Rheinberger heeft noch de melodische schwung, noch het harmonische raffinement om het gebrek aan snelle, enigszins enerverende beweging te compenseren. In grote lijnen geldt hetzelfde voor de karakterstukken. Slechts een enkele maal klinkt een iets gewaagder geluid, zoals in de opening van ‘Abendfriede’, maar bijna voortdurend verzandt de muziek in een gebrei, dat alle gedegenheid ten spijt, slechts vermoeidheid veroorzaakt. Op het spel van organist Rudolf Innig valt weinig aan te merken, maar ook hij kan niet duidelijk maken waarom het zo nodig was om werkelijk alle orgelwerken van Rheinberger op te nemen. (JvG)