Klein en intiem, dat is de sfeer op Vespertine. Het vierde officiële album van Björk is een fragiel web van trage beats, harp, viool, cello, piano en Björks kinderlijke, ontwapenende stem. In Cocoon is Björk zo dichtbij dat je haar adem naast je hoort ruisen. In It's Not Up To You is ze weer het kleine meisje van Debut met haar elastieken keeltje, zichzelf toezingend en geruststellend: 'het is niet aan jou wat mensen je geven'. Pagan Poetry ontroert, herinneringen oproepend aan zangeres Liz Fraser van Cocteau Twins , met een bijna wanhopige, schreeuwende zanglijn. Het instrumentale Frosti is een klingelende speeldoos, een melancholiek geluid en de toon zet voor het volgende werkje Aurora, dat klinkt als een prachtige kerkhymne. Dan Sun In My Mouth, een sensueel relaas waarin Björk een tekst uit 1925 van de Amerikaanse dichter E.E. Cummings zingt, of eigenlijk vertelt. Tergend eerlijk, kwetsbaar maar sterk, dat is Vespertine. Björk lijkt zichzelf teruggebracht te hebben tot een singer-songwriter met dit - bijna concept - album vol kinderlijke vrolijkheid van een meisje dat huppelt door de krakende sneeuw, die zich met warme melk nestelt bij de open haard, haar speeldoos opent en zichzelf toezingt: 'I laf him, I laf him'. (BP)