Een opvallend verschijnsel van de 20ste eeuwse muziek is de emancipatie van de klank. Met name in de elektronica heeft zich deze emancipatie voltrokken, maar niet uitsluitend. Ook met akoestische geluidsbronnen hebben componisten opmerkelijke resultaten weten te bereiken, die soms niet van elektronische muziek te onderscheiden zijn. Een mooi voorbeeld van dit alles is de Bambuso Sonoro van Hans van Koolwijk. Hij ontwierp een soort super panfluit met meer dan 100 pijpen, variërend van enkele centimeters tot zo'n zes meter. Vanwege de elektronische windvoorziening ligt een vergelijking met een orgel eveneens voor de hand, al leent de Bambuso Sonoro zich niet voor conventionele melodieën en/of harmonieën , laat staan voor een stukkie Bach. De klank van het instrument kan worden beïnvloed door middel van handels, klepjes, stoppen, etc., waardoor het instrument vooral geschikt is voor statische klankmassa's, die gekleurd kunnen worden door glissandi, interferenties tussen klanken, faseverschillen tussen repeterende tonen, etc.. Geen gewoon orgel dus, al is de klankwereld die de Bambuso Sonoro voortbrengt niet helemaal vreemd aan sommige hedendaagse orgelmuziek. Zo zijn er relaties met bepaalde orgelwerken van bijvoorbeeld Ligeti, Ernstalbrecht Stiebler of met "Pneeo" van Daan Manneke, dat tenslotte werd geïnspireerd door het zogenaamde windorgel bij Vlissingen. De fascinerende klankruimte van de Bambuso Sonoro is te beluisteren op deze cd van Hans van Koolwijk (compositie en spel) en Hans van Eck (opname, compositie en techniek). (H.J)_