Kent de harpliteratuur zoiets als een 'Hammerklaviersonate'? Bestaat er zoiets als 'Die Wohltemperierts Gitarre'? Sommige solo-instrumenten zijn in de klassieke muziek nooit goed tot hun recht gekomen. In de handen van hedendaagse componisten blijken juist deze instrumenten vaak over een ongekende en suggestieve klankwerking te beschikken. Een goed voorbeeld Melodia voor accordeon (1979) van Toshio Hosokawa. In een toelichting op dit stuk schrijft Hosokawa: "Het was mijn bedoeling om nieuwe klankdimensies te vinden. Het idee van de Sheng (een Chinees rietinstrument uit circa 2700 voor Chr.) inspireerde mij hierbij. De titel Melodia moet niet in traditionele zin worden opgevat, maar eerder als een nimmer eindigende stroom van zielenklanken." Toshio Howokawa is een van de bekendste Japanse componisten van dit moment. Zoals hierboven al bleek, lijkt een voorkeur te hebben voor spookachtige klanken. Deze voorkeur wordt wel verklaard vanuit de confrontatie tussen de hedendaagse cultuur en de oeroude tradities van zijn geboorteland Japan en vanuit het dramatische verleden van zijn geboortestad Hiroshima. Melodia is te beluisteren op de fraaie cd Sonorities, met muziek van Japanse componisten, gespeeld door accordeoniste Mie Miki. (HJ)_