Op ongeveer 20 kilometer van Oxford ligt Blenheim Palace, gebouwd in het begin van de 18de eeuw en sindsdien nog steeds het eigendom van de hertogen van Marlborough. Wie een rondleiding volgt in dit paleis komt aan het eind in de grote bibliotheek, waar niet alleen een imposante boekencollectie staat, maar ook een fors orgel. Het instrument werd daar in 1891 geplaatst door de Engelse firma Willis en bleef in nagenoeg onveranderde staat bewaard. Qua omvang is het instrument met 52 registers, verdeeld over vier klavieren en pedaal, een waardige tegenhanger voor het reusachtige paleis. Organiste Carol Williams bespeelt dit bijzondere instrument op deze cd en koos voor een driedelig programma. In het eerste deel speelt ze een aantal bekende orgelwerken, zoals Widors "Toccata" uit de "Symfonie nr.5", de "Fanfare" van Jacques Lemmens, en natuurlijk de onvermijdelijke "Trumpet voluntary" en de "Trumpet tune" van respectievelijk Jeremiah Clarke en Henry Purcell. Tevens klinken enkele goed bij het orgel passende arrangementen, zoals Elgars "Salut d'amour" en Sousa's "Liberty bell" (ook bekend als de tune van Monty Python). Het derde deel van het programma is een merkwaardige verzameling van nationale Engelse muziek, ter nagedachtenis van Winston Churchill, die in dit paleis werd geboren. Het tweede deel bevat drie stukken die ook op het inwijdingsconcert werden gespeeld, waaronder dé hit van Victoriaans Engeland, Sullivans "The lost chord". Tevens klinkt de speciaal voor de inwijding geschreven "Fantasie op.117" die Édouard Silas (1827-1909), destijds een vermaard organist, op dat concert ten doop hield. Het stuk wordt zelden meer gehoord en dat is maar goed ook, want het is een nogal langdradig geheel dat zoveel verschillende klanken van het orgel beoogt te demonstreren, dat de grote lijn volledig verloren gaat. In zekere zin is dit stuk symbolisch voor deze cd: het geheel is ontzettend leuk en origineel, maar eigenlijk alleen voor de fanatieke orgelliefhebbers aan te raden. (JvG)_