Wie in de 19de eeuw ziek was (en geld had) trok op aanraden van de dokter naar een kuuroord. Daar kon men in de frisse berglucht bijkomen en had men tevens de mogelijkheid het lichaam te laten aansterken door een onderdompeling in heilzame bronwateren. Enkele van deze kuuroorden groeiden al snel uit tot plekken waar de Europese beau monde zich jaarlijks vertoonde, soms met een al dan niet ingebeelde aandoening als excuus, maar vooral omdat het interessante trefpunten waren waar men met de maatschappelijke happy few kon verkeren. Een luxe kuuroord had natuurlijk ook een eigen muziekensemble. Voor deze cd is uit het repertoire geput, waarbij de nadruk lag op het kuuroord Marienbad. De hier opgenomen dertien stukken zijn voor het merendeels afkomstig van volslagen onbekende componisten, met Louis Spohr en Bedrich Smetana als enige uitzonderingen. Het meeste repertoire biedt een schitterende doorsnede van wat het gemiddelde 19de-eeuwse salonorkest op het repertoire had. Enkele werken hebben duidelijke banden met Marienbad, zoals "Marienbad, hoch!" van F. Manner, de "Marienbader-Polka" van F. Hilmar en Spohrs "Erinnerung an Marienbad". Verder klinken werkjes als de "Charlotten-Polka op.169" van J. Labitzky, de "Besada-Polka" van Smetana en het exotische, met de klank van castagnetten opgesierde "Golf von Mexico" van T. Hoch. Het is allemaal heel amusant repertoire, zij het van een hoog 'dertien-in-een-dozijn'-gehalte. Het WDR Rundfunkorchester Köln speelt onder leiding van Alfred Walter deze muziek met merkbaar plezier. Deze cd is vooral als getuige van een tijdsbeeld interessant. Bijzonder merkwaardig aan deze cd is echter de titel: een elegie is een treurzang, maar de doorgaans luchtige toon van het hier gespeelde werk sluit daar allerminst bij aan. De cd maakt veeleer duidelijk dat een luxe kuuroord vooral werd bezocht om eens gezellig onder de mensen (van stand) te komen. (JvG)_