Vier jaar na Ultra (1997) verschijnt een nieuw studio album van Depeche Mode, en dat terwijl de compilatie Singles 86>98 en de bijbehorende uitverkochte wereldtournee eigenlijk werden beschouwd als de afsluiter van een carrière die, gezien de onderlinge slechte verhoudingen, z'n beste tijd wel had gehad. Toch kwam het er weer van, mede dankzij de bewondering voor producer Mark Bell (van Björk's Homogenic en Selmasongs), die hen uiteindelijk over de streep trok. Gelukkig maar, want Exciter is een album dat ik niet had willen missen: klein, intiem, lieflijk, maar ook groots, heftig en sterk. Dave Gahan is zelfverzekerder in zijn vocalen op het album, dat akoestische elementen met elektronica combineert. Luister naar de single Dream On en When The Body Speaks, waarbij een akoestisch gitaarloopje wordt gekoppeld aan een trage dance beat en een gedragen Nick Cave-achtige zang, en de intimiteit van Tindersticks naklinkt naast het felle van een band als 16 Horsepower. Exciter is één grote, bijna ontroerende liefdesbetuiging - alle teksten handelen daarover - en is in vergelijking met de stijl van eerdere albums, bijna onthaastend. (BP)